اثربخشی امیددرمانی بر بهبود کیفیت زندگی و افزایش خودکارآمدی دختران مبتلا به ناتوانی جسمی- حرکتی

چکیده پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی امید درمانـی بر بهبود کیفیت زندگـی و خودکارآمدی دانش آموزان دختر مبتلا به ناتوانی جسمی- حرکتی مقطع سوم دبیرستان شهر تهران صورت گرفت. طرح این پژوهش، آزمایشی با پیش آزمون و پس آزمون همراه با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش، شامل کلیه دانش آموزان دختر دچار ناتوانی جسمی- حرکتی مشغول به تحصیل در مقطع دبیرستان در سال تحصیلی 93-92 مدارس استثنایی (جسمی- حرکتی) شهر تهران بوده است. نمونه این پژوهش شامل 24 نفر بوده است که به روش نمونه گیری خوشه ای تصادفی از اعضای جامعه انتخاب و سپس با استفاده از جایگزینی تصادفی، نیمی از آنها در گروه آزمایش و نیمی دیگر در گروه کنترل گمارده شدند. ابزارهای مورد استفاده در پژوهش حاضر، پرسش نامه خودکارآمدی عمومی (gse) و فرم کوتاه پرسش نامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی (whoqol-bref) بوده است. گروه آزمایش طی 9 جلسه 50 تا 70 دقیقه ای تحت مداخلات آموزشی (هفته ای یکبار) قرار گرفت و گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. نتایج این پژوهش نشـان داد که آموزش امید درمـانی بر بهبود کیفیت زندگی و خودکارآمدی دانش آموزان دختر مبتلا به ناتوانی جسمی- حرکتی موثر بوده است. با توجه به تاثیر مثبت امیددرمانی بر خودکارآمدی و کیفیت زندگی، این نتایج برای متخصصین حوزه سلامت و آموزش، تلویحات کاربردی دارد.